...

alışmak zor da olsa birbirimizden gün geçtikçe daha da uzaklaşıyoruz. 

uzaklaşmak derken..

..kalplerimizden söz etmiyorum.

ben yine seninleyim, sen benimlesin.

bazen araya giren bu sessizlik beni çok yakıyor.

cehennem ateşi bu olsa gerek, diyorum.

aramalarını,

"aşkım!" dediğinde 
kimsede bulunmayan o heyecanını

çok özlüyorum.

hem de çooookk!

çoğu zaman da;

hayatının düzene girebilmesi adına

böyle olması gerek, diye düşünüyorum.

ikimiz için de çok zor..

..ama bunu başaracağız!

ne garip, ne karmaşık bir durum.

biz; bir araya gelmek için değil,

ayrılmamız gerektiği gerçeği üzerine

çaba gösterdik/gösteriyoruz.

bizi bekleyen ayrılığa doğru bilerek yol almıştık zaten. bu gerçekten daha çok acıtan ne olabilir!?

fakat, hayatımın 

"hiç batmayacak güneşi" olarak

içimi ısıtacak ve 

ruhumu aydınlatacaksın 

sonsuza kadar!

(a.y)